Tweede brief van Petrus

De Tweede brief van Petrus (vaak kortweg 2 Petrus genoemd) is een van de boeken in het Nieuwe Testament van de Bijbel. De openingsverzen identificeren de brief als geschreven door Simeon Petrus, die meestal geïdentificeerd wordt met de apostel Petrus, hoewel deze verder nergens in het Nieuwe Testament genoemd wordt als Simeon (de Aramese vorm van Simon) en Petrus.

De brief beschrijft nauwkeurig dat het kort voor de dood van Petrus geschreven is (1:14). De brief bevat 11 aanhalingen van of verwijzingen naar het Oude Testament. Het bevat in 3:15, 16 een opmerkelijke verwijzing naar een of meer van de brieven van Paulus. Sommigen menen dat hier de 1 Tessalonicenzen 4:13-5:11 bedoeld wordt.

Het boek deelt een aantal verzen met de brief van Judas. Vgl. bijvoorbeeld 1:5 met Judas 3; 1:12 met Judas 5; 3:2 met Judas 17; 3:14 met Judas 24; en 3:18 met Judas 25.

Deze brief vormt de laatste die in de canon werd opgenomen, en wel pas in 372 tijdens het Concilie van Nicaea. Dit gebeurde met name onder invloed van Athanasius, Sint Hiëronymus en Augustinus. Van de vroege kerkvaders citeert noch Irenaeus, noch Polycarpus van Smyrna uit deze brief.

Geadresseerden[]

Volgens 1:12-15 en 3:1 richt de schrijver de brief aan dezelfde geadresseerden als 1 Petrus, dus aan de christenen in Klein-Azië. De brief is gericht aan 'alle gelovigen', dus aan zowel christenen uit de joden als christenen uit de heidenen.

Auteur[]

In de historisch-kritische theologie wordt praktisch eenstemmig aangenomen dat de in 1:1 aangeduide schrijver Simon Petrus niet de schrijver is. De motivatie hiervoor bestaat uit:

het grote stylistische verschil met de eerste brief van Petrus, die reeds door enige kerkvaders als Eusebius van Caesarea en Johannes Calvijn werd opgemerkt;
de hierboven aangehaalde overeenkomst met de brief van Judas;
de brieven van Paulus algemeen bekend worden verondersteld;
de late opname in de canon van het nieuwe testament.

Conservatieve theologen stellen hiertegenover dat :

het stylistische verschil bij zo weinig materiaal en bij verschil in onderwerp niet dwingend tot de conclusie van een andere schrijver kan leiden; ook zal het gebruikmaken van Silvanus als secretaris voor het schrijven van de 1 Petrus verschil in stijl uitmaken.
het evengoed omgekeerd kan zijn dat de schrijver van Judas kennis had van 2 Petrus;
dat sommige brieven van Paulus reeds zeer vroeg circuleerden, en dat het niet helder is of de schrijver aan een of meer brieven van Paulus refereert;
dat de opname in de canon betekende dat de vroege kerk van de apostolaire echtheid van de brief overtuigd was, wat zij niet was van andere geschriften als de openbaring van Petrus en de handelingen van Petrus.

Datering[]

Bij afwijzing van de echtheid wordt de brief als een van de laatste geschriften van het Nieuwe testament gezien, en aan het eind van de eerste helft van de 2e eeuw of zelfs in de tweede helft hiervan geplaatst.

Bij aanname van de echtheid moet de brief kort voor de dood van Petrus (1:14) ontstaan zijn, dus in 66 of 67.