Van oudsher zijn er in de Katholieke Kerk zeven wijdingsgraden. Vier daarvan zijn lagere wijdingen, de laatste drie zijn de hogere wijdingen. De vier lagere wijdingen (ook wel: kleine wijdingen) zijn
De drie hogere wijdingen (soms: grote wijdingen) zijn
Deze zeven wijdingsgraden worden in 252 voor het eerst genoemd in een brief van Paus Cornelius.
De wijding tot bisschop wordt gezien als de volheid van het priesterschap, en dus ingedeeld onder de noemer priester. Soms wordt de bisschopswijding apart genoemd, en dan zijn er acht wijdingsgraden. In de Middeleeuwen gold bovendien de tonsuur (kruinschering) als een lagere wijding, waardoor het totale aantal op negen wijdingsgraden kon komen.
In het overgrote deel van de Katholieke Kerk zijn de vijf laagste wijdingsgraden (tot en met subdiaconaat) sinds het motu proprio Ministeria quaedam van Paus Paulus VI op 1 januari 1973 achterwege gelaten[1]. De wijdingen van acoliet en lector werden vervangen door de ‘aanstelling’. In plaats van het subdiaconaat, waarmee de wijdeling de verplichting tot het celibaat en tot het brevier aanging, kwam een extra gelofte van zuiverheid bij het ontvangen van de wijding tot diaken.
Het Priesterbroederschap van Sint Petrus en een reeks andere instituten die in communio met Rome zijn verbonden, passen deze wijdingen nog toe. Ook het Priesterbroederschap St. Pius X, dat veelal schismatisch geacht wordt ten opzichte van het Vaticaan, heeft de eeuwenoude traditie aangehouden en dient de wijdingen nu nog op dezelfde manier toe als de kerk vanouds.
Video
|
Toelichting over het priesterschap
|