Opstanding van Christus uit de dood getuigt van zijn godmenselijke natuur.
Het monofysitisme (van het Grieks monos, wat 'één' betekent, en physis, wat 'natuur' betekent) is een christologische opvatting die steunt op de ‘monos physis’ (Grieks: μονος φυσις): één ongescheiden godmenselijke natuur in Christus.
Duiding[]
Het monofysitisme ontstond tijdens de christologische controverses van de 5e eeuw. De aanhangers van deze leer, die de geschiedenis ingingen onder de naam monofysieten, waren het niet eens met het nestorianisme, waarin een duofysitische leer centraal staat: Christus heeft zowel een menselijke als een goddelijke natuur, die zich elk gescheiden uiten. Zij waren het evenmin eens met de twee-naturenleer, zoals vastgelegd in de uitspraken van het Concilie van Chalcedon: Christus heeft zowel een menselijke als een goddelijke natuur en deze zijn onafscheidelijk van elkaar in Jezus verbonden. De monofysieten kozen met hun Eutychiaans geïnspireerde christologie voor het benadrukken van de goddelijkheid van Jezus.
Er zijn drie hoofddoctrines die men met het begrip monofysitisch zou kunnen aanduiden:
- Eutychianisme houdt in dat de menselijke natuur van Christus feitelijk opgegaan is in de Goddelijkheid, "opgelost als een druppel honing in de zee".
- Apollinarisme houdt in dat Christus een menselijk lichaam had en een menselijk "levensprincipe", maar dat de Heilige Logos in plaats is gekomen van het nous of "denkprincipe", analoog maar niet gelijk aan wat we vandaag "geest" of "denkvermogen" zouden noemen.
- Miofysitisme, de "monofysiete" christologie van de huidige monofysiete Kerken, houdt in dat in Christus de goddelijke en menselijke natuur zijn samengegaan in één natuur, één godmenselijke natuur, zonder enige scheiding, zonder verwarring en onveranderlijk.
Geschiedenis[]
Het monofysitisme ontstond in Egypte als reactie op het nestorianisme. Zowel nestorianisme als monofysitisme werden door de meerderheid van het christendom verworpen bij het Concilie van Chalcedon in 451.
Later werd de leer van het monotheletisme (Christus heeft één wil maar twee naturen, een goddelijke en een menselijke) ontwikkeld in een poging de kloof te overbruggen tussen het monofysitisme en de Chalcedonische aanhang. Ondanks de tijdelijke steun van de Byzantijnse keizers onder andere van keizer Heraclius werd het monothelisme afgewezen door de Chalcedonaanhangers. Het werd wel aanvaard door de maronieten, totdat zij zich in de 12de eeuw aansloten bij de katholieke Kerk.
Onder Justinianus werden de monofysieten vervolgd.
Huidige situatie[]
De monofysitische leerstellingen leven voort in de Koptische religie, maar ook bij de jakobieten of Syrisch-orthodoxe Kerk en bij de Armeens-apostolische Kerk.
Andere monofysiete Kerken zijn de (Indiase) Syro-Malankara-orthodoxe Kerk , de Ethiopisch-orthodoxe Kerk of Tewahedo Kerk (tewahedo betekent in het Ethiopisch "één zijnde") en de nieuwe autocefale Kerk, de Eritrees-orthodoxe Kerk of Tewahido Kerk. Deze Kerken worden gerekend tot de Oriëntaals-orthodoxe Kerken.
Zie ook[]
an:Monofisismo arz:مونوفيزيه bg:Монофизитство bs:Monofizitstvo ca:Monofisisme cs:Monofyzitismus cy:Monoffisiaeth da:Monofysitisme el:Μονοφυσιτισμός eo:Monofizidismo et:Monofüsitism fi:Monofysitismi fr:Monophysisme gl:Monofisismo he:מונופיזיטיזם hr:Monofizitstvo it:Monofisismo ja:単性説 ka:მონოფიზიტები ko:단성설 no:Monofysittisme pl:Monofizytyzm pt:Monofisismo ru:Монофизитство sh:Monofizitstvo simple:Monophysitism sk:Monofyzitizmus sr:Монофизитство sv:Monofysitism tr:Monofizit uk:Монофізитство
