Sjabloon:Infobox Militair Conflict Sjabloon:Campagnebox Seldjoeken-Kruisvaarders
De Kruisvaart van 1101 was een kleine kruistocht die ontstond uit drie verschillende bewegingen die werd gehouden in 1100 en 1101, in de nasleep van de Eerste kruistocht. Vele deelnemers aan de eerste kruistocht sloten zich wederom aan.
Na de succesvolle eerste kruistocht was er versterking nodig om het nieuwe Koninkrijk Jeruzalem te stabiliseren. Paus Paschalis II riep een nieuwe tocht uit, en riep vooral diegene op die hun pelgrimsbelofte niet hadden waargemaakt of niet hadden afgemaakt, om die alsnog te vervullen. Sommigen van hen hadden thuis een slechte beurt gemaakt door hun kruistocht niet te vervullen, en ervoeren grote druk om alsnog naar het oosten te gaan. Onder hen was Stefanus II van Blois, die tijdens het Beleg van Antiochië in 1098 weer naar huis was gevlucht en wiens vrouw zich zo voor hem schaamde dat ze hem opnieuw van huis stuurde. Deze nieuwe onderneming van zowel rijken als armen wilde hun weg naar het heilige land banen om in de naam van Jezus Christus de ongelovigen af te slachten. Sommigen gingen omdat ze thuis niet meer gewenst waren, anderen omdat ze hun armoede trachtten te ontvluchten in de hoop op een beter leven.
De Lombarden[]
Zoals tijdens de Eerste kruistocht, gingen de pelgrims en soldaten niet als een onderdeel van een groot leger weg vanuit Constantinopel, maar kwamen ze deze keer verspreid in diversen groepen vanuit West-Europa. In september van 1100, vertrok een grote groep Lombarden vanuit Milaan, dit leger bestond grotendeels uit ongetrainde boeren, geleid door bisschop Anselmus IV, aartsbisschop van Milaan. Wanneer zij het Byzantijnse rijk bereikten, begonnen ze met plunderen van goederen, en de Byzantijnse Keizer Alexius I begeleidde hun daarna naar een kamp buiten Constantinopel, om verder ongemak te voorkomen. Dit kon hun niet bevredigen , en vervolgens gingen de Lombarden de binnenstad plunderen met daarbij het paleis Blachernae. Vervolgens werden de Lombarden overgezet naar de overkant van de Bosporus en zetten hun kamp op bij Nicomedia, om vervolgens op versterking te wachten.
Bij Nicomedia werden ze vergezeld in mei 1101, door een kleine groep, maar sterke geformeerd Franse, Bourgondiërs, en Duitsers, onder hen bevonden zich Stefanus II van Blois, Odo I van Bourgondië en Koenraad. Kort daarop sloot Raymond IV van Toulouse, een van de leiders van de eerste kruistocht, zich ook nog aan, deze was nu in dienst van de Byzantijnse Keizer. Hij was de Leider van al deze groeperingen, die nog werd aangevuld met een Byzantijns leger en Pechneg huurlingen onder leiding van generaal Tzitas. Deze groep marcheerde weg aan het einde van de maand Mei, richting Dorylaeum, dezelfde route die Raymond in 1097 ook hadden gevolgd, het plan was om richting Konya te gaan, maar de Lombarden die het grootste compagnie vormden in de groepering, waren vastbesloten om noordelijk te reizen via Niksar, waar Bohemund I van Antiochië werd vastgehouden door de Danishmenden. Nadat Ancyra (hedendaags Ankara) was veroverd op 23 juli 1101, en het terug was gegeven aan Alexius, gingen de kruisvaarders noordelijk waarop zij kort de zwaarbewapende stad Gangra belegerde, vervolgens trokken zij verder noordelijk naar Kastamonu. Ondertussen werden ze aangevallen door Seljoek turken die voor weken aanslagen op hun pleegden, een groot gedeelte van het kruisvaardersleger was uitgemoord rond eind Juli. Op dit punt, had het overige Lombard-leger besloot onder hun oude verdrag zich terug te keren van de Zwarte zee en zich zuidoostelijk te begeven. De Seldjoeken onder leiding van Kilij Arslan I, zag nu in dat eenheid nodig was, omdat hem dat de kop had gekost tijdens de Eerste kruistocht, en verenigde zich met Ridwan van Aleppo en ook de Danishmenden. In augustus zagen de Kruisvaarders deze gecombineerde moslimgroepering bij Mersivan.
De kruistocht van 1101 routes
Slag bij Mersivan[]
De kruisvaarders organiseerde zich in vijf divisies; de Bourgondiërs, Raymond en de Byzantijnen, de Duitsers, de Franse, en de Lombarden. De Turken vernietigde bijna het gehele leger in een frontaanval, dichtbij de Paphlagonia bergen konden nog enkele wegkomen, het omringde land was helemaal begaanbaar voor het Turkse-leger, zodat hun campagne wel moest slagen.
Neverse liga[]
Enkele weken nadat het contigent van Lombarden vertrokken was uit Nicomedia,kwam er een kleine groep uit Nevers aan in Constantinopel, onder leiding van Willem II van Nevers. Deze was per schip vanuit Bari over de Adriatische overgestoken naar het Byzantijnse rijk en de stad in gemarcheerd zonder enige incidenten. Hij kreeg snel te horen dat de Lombarden op enkele dagen lopen van hen waren, vlug zette Willem de achtervolging in om zich bij de rest te kunnen aansluiten. Maar in feite kwam hij nooit meer bij ze in het gelid, toch zouden de legers vlak bij elkaar in de buurt hebben gemarcheerd. Willem had maar kort een belegering ingezet op Iconium (Konya) maar kon de stad niet in nemen, en al gauw liep hij met zijn leger in een hinderlaag bij Heraclea Cybistra, Kilij Arslan had net het andere leger verslagen bij Mersivan en wilde zo snel ogelijk alle achtervolgende christenlegers de grond in stampen. Bij Heraclea werd het gehele leger gedood uit Nevers, op de graaf en een paar van zijn volgers na.
Aankomst uit Beieren en Frankrijk[]
Al snel nadat Willem II, Constantinopel had verlaten, kwam er een derde leger aan geleid door Willem IX van Aquitanië, Hugo I van Vermandois en Welf I van Beieren; ook iemand die meereisden was Ida van Oostenrijk. Dit leger begon bij aankomst net als het eerste leger met plunderen in de landerijen van het Byzantijnse rijk. Eenmaal vanuit Constantinopel splitste het leger zich op in tweeën, met de ene helft die per boot gelijk naar Palestina voerde, en de andere per land, zij bereikten Heraclea en werden net als hun voorgangers verpletterd door Kilij Arslan I. Willem en Welf wisten te vluchten, maar Hugo werd dodelijk verwond; de overlevende wisten de stad Tarsus te bereiken, waar Hugo overleed op 18 oktober. Ida verdween na de nederlaag bij Heraclea, maar er werd vanuit gegaan dat ze gedood is, later volgens een legende werd ze verkocht aan een Sultan en zou ze de moeder van Zengi zijn geweest, een latere vijand van de kruisvaarders.
Nasleep[]
Willem van Nevers wist ook naar Tarsus te vluchten, evenals Raymond van Toulouse. Onder Raymond's leiding wisten ze de stad Tortosa in te nemen, met de hulp van een Genuese vloot. Rond deze tijd was de kruistocht meer uitgelopen op een pelgrimstocht, de overlevende wisten Antiochië te bereiken aan het einde van 1101, en rond Pasen in 1102 kwamen ze aan in Jeruzalem. Vervolgens gingen de meeste van deze pelgrimtocht weer naar huis, nadat ze hun heilige plicht hadden voorvuld. Enkele bleven achter om Koning Boudewijn I van Jeruzalem te helpen om Ramla te verdedigen tegen de aanvallen van de Fatimiden; Stefanus II van Blois kwam om het leven tijdens deze slag.
Referenties[]
Bronnen, noten en/of referenties:
- engelse wikipedia oa.
- Albert van Aken, Historia Hierosolymitana
- Steve Runcimen, Geschiedenis van de Kruistochten, vol II.
- Kenneth Setton, ed., A History of the Crusades. Madison, 1969-1989 (available online).
Retrieved from "http://en.wikipedia.org/wiki/Crusade_of_1101"
bg:Кръстоносен поход от 1101 bn:১১০১-এর ক্রুসেড ca:Croada de 1101 fi:Vuoden 1101 ristiretki fr:Croisade de 1101 he:מסע הצלב של 1101 id:Perang Salib 1101 it:Crociata del 1101 mk:Крстоносна војна од 1101 ms:Perang Salib 1101 pt:Cruzada de 1101 ro:Cruciada din 1101 sh:Križarski rat 1101 sr:Крсташки рат 1101.