Gaspar Bufalo
De Heilige Gaspar Bufalo, bijg. de Apostel van Rome (Rome, 6 januari 1786 - Santa Maria in Trivio, 28 december 1837) was een Italiaans geestelijke.
Jongelingsjaren[]
Als kind leed hij aan een oogkwaal die hem blind dreigde te maken, maar hij genas na een gebed om tussenkomst bij de H. Franciscus Xaverius. Vanaf zijn twaalfde studeerde hij aan het Collegium Romanum en was van plan toe te treden tot de jezuïeten. Slechts negentien jaar oud werd hij voorzitter van de nieuw opgerichte catechismusschool van Santa Maria del Pianto. In 1808 werd hij tot priester gewijd en hetzelfde jaar stichtte hij samen met zijn vrienden pater Bonanni, pater Santelli en pater Gonnelli het avondoratorium van Onze-Lieve-Vrouw in Vincis. Hij hielp tevens pater Albertini bij de oprichting van het Broederschap van het Heilig Bloed in San Nicola.
napoleontische tijd[]
Na de val van Rome in 1809 werd de Pauselijke Staat opgeheven en werd paus Pius VII gedeporteerd. De priesters dienden een eed van trouw aan Napoleon te zweren. Gaspar weigerde en diende in 1810 voor 5 jaar in ballingschap te gaan, eerst naar Piacenza en vervolgens naar Bologna. Op 13 september 1811 weigerde hij opnieuw om de eed af te leggen en ditmaal werd hij vastgezet in de gevangenis van San Giovanni en nadien in de gevangenis en de burcht van Imola. Na een derde weigering werd hij in 1813 overgebracht naar de burcht van Lugo en na de vierde weigering werd hij naar Corsica verbannen.
Binnenlandse missie[]
Terwijl hij in Florence wachtte op zijn verscheping, bereikte hem een uitnodiging om toe te treden tot de Evangelische Arbeiders, een groep priesters die binnenlandse missies preekte. Gaspar trad met veel enthousiasme toe. Een maand later verleende Joachim Murat de vrijheid aan alle priesters, die gearresteerd of verbannen waren omdat zij geweigerd hadden de eed van trouw af te leggen. In februari 1814 keerde Bufalo terug naar Rome.
In juli 1815 zegde Gaspar Bufalo zijn functie van kanunnik van San Marco op om zich meer op de missies te kunnen concentreren. Hij hielp vervolgens bij de oprichting van de Missionarissen van het Kostbaar Bloed in Giano (Spoleto), een congregatie opgericht voor het prediken en om de sacramenten in eer te herstellen in het naoorlogse Italië. De volgende jaren werden verschillende huizen opgericht en in 1817 werd Gaspar verkozen tot eerste promotor en tot missionaris der missionarissen. Velen kantten zich tegen zijn werkzaamheden en spraken tegen hem bij de pausen Leo XII en Pius VII, maar die keurden zijn werk goed nadat zij met Bufalo zelf gesproken hadden.
In 1821 stelde paus Pius VII Bufalo aan om de provincies te saneren, die hadden af te rekenen met straatrovers, en om zes nieuwe huizen te openen. De volgende vijf jaar had hij hiermee zijn handen vol. In 1826 werd hij tot pauselijk nuntius in Brazilië benoemd, maar hij smeekte om van deze functie te worden ontheven om te kunnen gaan preken. Toch diende hij gedurende zes maanden deze functie op te nemen. Vervolgens keerde Gaspar terug naar het moederhuis van de congregatie San Felice en begon hij opnieuw met het preken van missies. Hij keerde zich sterk tegen de vrijmetselaars en werd ook de Hamer der Italiaanse Vrijmetselarij genoemd.
Bufalo werd in 1904 zalig verklaard door paus Pius X en heilig verklaard door paus Pius XII in 1954. Zijn feestdag is op 2 januari en 28 december (sterfdag). fr:Gaspard del Bufalo it:Gaspare del Bufalo pl:Kasper del Bufalo ru:Буфало, Гаспар дель scn:San Gàspari dû Bufalu